نقد فیلم پاییز خاموش
پاییزِ خاموش فیلمی رمزآلود در مورد کودک اوتیستیکی است که تنها شاهدِ قتل پدر و مادرش بوده است. این فیلم به کارگردانی بروس برسفورد در سال 1994 ساخته شده و چهل و پنجمین جایزه ی خرس طلایی برلین را به خود اختصاص داده است. فیلم با نشانه هایی از هالووین و بازی کودکان با کدوهای تنبل آغاز می شود و ما از طریق دکتر جیک رینر که روانشناسِ بازنشسته ی کودکان است به صحنه ی قتل می رویم.
دکتر موفق می شود با استفاده از کارت های بازی چاقو را از تیم بگیرد و از همین جا این طور به نظر می رسد که شاید تیم، کودک اوتیستیک خانواده، والدینش را به قتل رسانده است. مأموران پلیس دختر این خانواده را وحشت زده در کمد لباس ها پیدا می کنند و او می گوید که هیچ ندیده است و از ابتدای واقعه در کمد خود مخفی شده است. بنابراین مأموران فقط از طریق تیم می توانند به حقیقت و ردی از قاتل دست یابند اما تیم به این سادگی ها سخن نمی گوید.
دکتر رینر هرچند به خواست خودش و به دلایلی خود را بازنشسته کرده بوده اما بالاخره تصمیم می گیرد به آموزش تیم بپردازد و به او نزدیک شود. همان طور که گفتیم تیم سخن نمی گوید اما دکتر از علاقه مندی او به کارت های بازی استفاده می کند و بعد از توانایی او در تقلید صدا برای کشف هویت قاتل بهره می برد.
تیم کم کم به دکتر اعتماد می کند و تا این درجه پیش می رود که در صحنه ای دکتر را از مرگ نجات می دهد. انگار که بداند دکتر رینر است که او را در برابرِ تفکرات غلط پلیس و روانشناس دیگری که مدعی است تیم قاتل پدر و مادرش است، محافظت می کند.
در این فیلم با تحول شخصیت اوتیستیک داستان یعنی تیم مواجهیم و می بینیم که وقتی او از طرف دکتر درک می شود شروع به پیشرفت می کند و نقاط تاریک قتل پدر و مادرش را روشن می سازد و بالاخره در یکی از صحنه های پایانی فیلم با صدای خودش و با اراده ی شخصی سخن می گوید و از تکرار قتل دیگری جلوگیری می کند.
1396
آذر
13
دوشنبه 13 آذر 1396
2017
December
4
افزودن دیدگاه جدید