نقد فیلم مری و مکس
آدام اليوت نويسنده و کارگردان استراليايي اين دوستي را تا سال ها بعد پي مي گيرد وقتي که مري به يک روانشناس تبديل شده و تجربياتش در ارتباط با مکس به عنوان يه فرد مبتلا به سندرم آسپرگر را در قالب يه کتاب منتشر مي کند. حالا بعد از سال ها وقتش رسيده که دو تا دوست قديمي براي اولين بار همديگررا ببينند، مري به همراه دختر کوچکش و کتاب تازه منتشر شده اش به آدرس مکس مي رود اما ....
انيميشن «مري و مکس» با هزينه ي هشت ميليون و دويست و چهل هزار دلار در سال دوهزار و نه ساخته شد و البته بسيار هم مورد توجه قرار گرفت جدا از جوايز متعدد فستيوال هاي مختلف، آنچه به نظر مي آيد که باعث استقبال از اين انيميشن شده گويا پرداختن به موضوعي است که بيش و کم هر کدام از ما در زندگي خود با آن مواجه هستيم، مشکلات رواني که گه گاه در خود ، اطرافيان و غيره ديده ايم يا سراغ داريم!
در سراسر تماشاي فيلم احتمالن دهانمان براي خوردن تکه هاي بزرگ کاکائو آب افتاده است، درست همان طور که مکس آنها را مي خورد با اشتها و پر سرو صدا! دنياي مکس، طور که خودش در پايان فيلم تصوير مي کند از جزئياتي کوچک اما بي نهايت عميق تشکيل شده، انگارهمانگونه که ذهن مکس عمليات رياضي پيچيده را مثل آب خوردن انجام مي دهد، همانطورهم خاطراتش را برايش کد گذاري کرده است و مکس همزمان به همه ي اين کدها نگاه مي کند و احتمالن همزمان همه ي آنها زندگي کند! از اين منظر، اين انيميشن براي من بسيار جالب بود زيرا ناگهان ديافتم که براي شناخت و قضاوت درباره هرکس (به خصوص اگر او اوتيست باشد) نمي توان به آنچه او نگاه مي کند، نگاه کرد و از آن نتيجه گرفت ، بلکه بايد آن چيزي را ديد که فرد از خلال آنچه مي بيند، براي خود تداعي مي کند، با عينک ديگري جهان را ديدن.
1396
آذر
13
دوشنبه 13 آذر 1396
2017
December
4
افزودن دیدگاه جدید