اوتیسم در مدارس: والدین چه می خواهند
تحقیقات نشان می دهد که والدین افراد جوان طیف اوتیسم نسبت به والدین کودکان معمولی استرس بیشتری را تجربه می کنند. با افزایش شدت رفتارهای بیرونی کودکان، سطح استرس و افسردگی مراقبین نیز افزایش می یابد .
افراد جوان طیف اوتیسم با جهان به گونه ای ارتباط برقرارمی کنند که متناسب با هنجارهای سنی مورد انتظارنیست. آنها تفاوتهایی در پردازش شناختی ، سبک توجه، فیلتر کردن ورودیهای حسی و مشارکت اجتماعی نشان می دهند.
بسیاری از والدین کودکان طیف اوتیسم بر این باورند که افزایش آگاهی معلمان در مورد اوتیسم ممکن است منجر به پذیرش و انطباق بیشتر با نیازهای فرزندانشان، از جمله سبکهای یادگیری منحصربهفرد آنها شود، نه قضاوت آنها بر اساس استانداردهای رایج یا نسبت دادن ویژگی ها و رفتارهای آنها به نظم ضعیف یا عدم تلاش.
تحقیقات نشان می دهد که برخی از مدارس توصیه های درمانگران متخصص را به دلیل کمبود وقت یا دانش تخصصی دنبال نمی کنند .
در موارد شدید، برخی مدارس با محدود کردن دسترسی دانشآموزان به ثبتنام یا زمان حضور در مدرسه (از طریق اجرای تعلیق یا محدود کردن زمان کلاسشان) با دانشآموزان با نیازهای ویژه کنار میآیند.
محیط های فعال
برگس و همکاران اهمیت پرورش "محیط های پویا" را مهم دانستند. من محیطهای توانمند را با همآمیزی دو مسیر مرتبط میدانم: سازگار کردن فرد مبتلا به اتیسم برای برآوردن خواستههای محیط و سازگار کردن محیط با فرد مبتلا به اتیسم که هر دو باعث سازگاری فرد با محیط می شود .
یک نمونه تحقیقاتی از تعدیل محیط برای حمایت از نیازهای جوانان در طیف اوتیسم، نشان داد که اختصاص دادن ابزار ها برای برآوردن نیازهای حسی دانشآموزان مبتلا به اوتیسم (مثلاً اجازه دادن به استراحتهایی که شامل فعالیتهای بدنی مانند له کردن کیسهی لوبیا میشود) تواناییهای خودتنظیمی آنها را افزایش میدهد و سطح استرس آنها را کاهش میدهد.
حتی تغییرات کوچک محیطی (چه در محیطهای فیزیکی و چه در نگرشها و انتظارات) میتواند به دستاوردهای رفاهی بزرگ برای جوانان در طیف اوتیسم تبدیل شود.
1401
مهر
23
شنبه 23 مهر 1401
2022
October
15
Add new comment